Reizen: graag en veel

We hebben de voorbije decennia dan ook heel wat afgereisd. Jaarlijks probeerden we minstens twee langere vakanties + nog wat korte tripjes (lange weekends, midweekjes) te organiseren. We reisden vooral in west-Europa, soms daarbuiten (Tunesië, Thailand, Singapore, Indonesië, VS).

Meestal reizen per auto

Toen we begin jaren ’70 nog geen auto hadden, gingen we noodgedwongen met de trein of het vliegtuig op reis. De trein beviel ons nog het best; je ziet veel en we vonden het relaxter dan vliegen. Toen we eenmaal een autootje hadden, zijn we meestal per heilig koetje op pad gegaan. We verbleven in bed & breakfasts en eenvoudige hotelletjes. Maar op een gegeven moment hadden we schoon genoeg van al die groezelige kamers en het eten buiten de deur.

Een doorkijkje in het regionale natuurpark van de Morvan (Frankrijk). We vonden het park zo mooi, dat we het inmiddels vier keer hebben bezocht. En dat doen we niet zo gauw.

Ideaal: reizen met de caravan

We kochten een caravan en daarmee bereisden we in een jaar of 15 vooral de regionale natuurparken van Frankrijk. Een of twee parken per reis. Prachtig! En dat kamperen is me goed bevallen. Om te beginnen hadden we een prima bed en een keurig badkamertje met douche en wc in de caravan. Bovendien zat er een goed uitgerust keukentje in, zodat we ons eigen potje konden koken en onderweg verse koffie konden zetten. En dan die vrijheid! Buiten het hoogseizoen geen gedoe met reserveren. Lekker gaan en staan waar je wilt. Ideaal.

Even bijkomen op de camping

Tussen de vakanties stalden we die caravan op een camping in de Ardennen. We gingen er zoveel mogelijk (lange) weekends en weekjes naartoe, in alle jaargetijden. Want vanuit onze toenmalige woonplaats was het maar zo’n 2,5 uur rijden. Wat hield ik van die korte reizen. Ik genoot intens van de frisse lucht, de rust, de tochtjes door de prachtige omgeving en onze wandelingen door die reusachtige wouden. Je was er echt even helemaal uit en kwam uitgerust terug op je werk.

Onze ouwe, trouwe caravan op zijn plekje in de Ardennen. (Gedigitaliseerde dia.)

Vakanties vielen in het water

Maar aan alles komt een eind. Na de zoveelste ‘carrièreverhuizing’ woonden we veel te ver van de caravan af. De reistijd naar de camping bedroeg al gauw een uur of 6 en we hadden ook niet meer zoveel vrije tijd. We kwamen nauwelijks meer in de Ardennen en zelfs de zomervakanties vielen soms in het water. Het werk ging steeds vaker voor. Op een gegeven moment hebben we de caravan maar weggedaan. Met bloedend hart, dat spreekt.

Met een huurcaravan naar Noorwegen

Een van de leukere vakantiehuisjes waarin we verbleven. Deze schattige gîte rural staat midden in de Franse Pyreneeën.

Vakantiewoningen en bed & breakfasts

Daarna volgde een periode waarin we vooral naar vakantiewoningen gingen, vaak weer in Frankrijk. Die reizen vond ik minder. We troffen het niet altijd met de huisjes en zo’n vakantie komt voor moeder-de-vrouw toch neer op het tijdelijk verplaatsen van je huishouden. Vervolgens hebben we nog wat reizen gemaakt langs bed & breakfasts. Die zijn nu natuurlijk stukken beter dan vroeger, maar echt top vonden we het destijds nog steeds niet.

Een stukje van de Borobudur, een gigantisch en heel boeiend complex. (Gedigitaliseerde dia.)

Uitzondering: Azië

Af en toe doorbraken we deze reispatronen met Iets Heel Anders. Zo hebben we op een gegeven moment een lange, georganiseerde reis gemaakt naar Thailand en Indonesië. We hebben veel gezien, maar ik zou niet snel meer kiezen voor een georganiseerde groepsreis. Dat is gewoon niet zo ons ding. Wij doen alles graag op onze eigen tijd en op onze eigen wijze. En we zijn ook niet zulke groepsdieren.

Een half uur voor de Borobudur

Een van de dieptepunten van die reis was ons bezoek aan de Borobudur. Terwijl dat Boeddhistische heiligdom voor mij nu juist het hoogtepunt van de reis had moeten zijn, want ik had veel belangstelling voor het boeddhisme. Doordat het drukke dagprogramma uitliep, kwamen we pas tegen de avond bij de Borobudur aan. De geplande drie uur bezichtigingstijd viel in het water. We kregen welgeteld een half uurtje om rond te kijken bij het gigantische complex.

Nooit meer een groepsreis!

Veel en veel te kort natuurlijk, maar de reisleider was onverbiddelijk. We moesten naar het hotel, want daar stond het eten koud te worden. De volgende dag was er geen gelegenheid om terug te gaan naar de Borobudur, want ook het programma voor die dag zat weer bomvol. Dat was een grote teleurstellingen voor me. Als je samen reist, los je zoiets op en ga je alsnog zo’n unieke plek bekijken. Vandaar: voor ons geen groepsreizen meer. We reizen lekker samen.